۱۳۸۹ بهمن ۲۳, شنبه

محتاجیـم به دعـا!

این جهان برای کسی که فکر می‌کند، کمدی است و برای کسی که حس می‌کند تراژدی. از این رو دموکریتوس خندید و هراکلیتوس گریست. هاریس والپل
دانسته های من از آرایش سیاسی نیروها در مصر، در حد آشنایی با سوابق و برنامه ها و آرمان های کدخدای قیاس آباد قم است. بعید می دانم اکثریت کسانی نیز که این روزها از مصر می نویسند و از اسلامیزه شدن آن هراسناک اند، اطلاعات عمیق تری از مصر داشته باشند. برخی با نگاهی عاقل اندر سفیه و با ژست ِ پدری سرد و گرم چشیده، امیدوارند مصریان اشتباه ایرانیان را تکرار نکنند و به ملت مصر هشدار می دهند که هشیار باشند. خیل عظیم تحلیلگران افسوس می خورند که مصریان می دانند چه نمی خواهند اما نمی دانند که چه می خواهند. در مقابل، سیل خبرها یکی پس از دیگری حکایت از این دارند که اکثریت مردم و حتی خود اخوان بدنبال حکومت اسلامی نیستند. شاید مصریان نام پدر و شماره ی شناسنامه ی رئیس جمهوری بعدی را ندانند، اما بنظر می رسد که بر سر حاکمیت صندوق رای و رژیمی سکولار توافق دارند. پیش بینی آینده مصر با این سطح از اطلاعات، نیازمند فالگیر و رمال است و از طرفی بسیار بعید است که پیام فارسی بیم دهندگان در وسط هیاهوهای مصر، شنیده و فهمیده شود.

ابراز نگرانی یا امیدواری از عبرت گرفتن مصریان از تجربه ی مشابه، این پرسش را به ذهن می آورد که خود ما چه درسی از گذشته گرفته ایم؟ حاصل شکست جنبش چه بوده؟ چگونه مصریان توانستند در کمتر از یک ماه چندین پیروزی پیاپی بدست بیاورند اما در اینطرف حاکمیت نه تنها یک میلیمتر عقب نشینی نکرد و باج نداد، بلکه نَفَس بی آزارترین مخالفینش را هم گرفت؟

موضوع وقتی جالبتر می شود که اعتراض های آبکی متحجرین یا بنا به برخی از روایات علمای از کار افتاده ی جا مانده از بیت المال، تفسیر به رای شده و به مغز خلق الله خورانده می شود و خطری احساس نمی گردد. این همه نگرانی از پیروزی اسلام گرایان در مصر، وقتی که بیانیه های اخوان و خودی ها را مقایسه کنیم، بسیار مضحک بنظر می آید. بعید می دانم حتی اسلامی ترین بیانیه ی اخوان المسلمین به این اندازه از آیات قرآن و روایات استفاده کرده باشد!

محسن سازگارا به کمک «علم آمار» آرایش سیاسی نیروها در ایران را تحلیل
می کند. دستبند سبز ایشان در گوشه ی سمت راست تصویر نمایان است.
(احتمالاً تقلیدی کورکورانه از ساشا کوهن)
سازگارا پس از رونمایی از جدیدترین آکسیونش (تقسیر خبر- جمعه 22 بهمن) دوباره مدعی شد که موسوی و کروبی مخالف صد در صد خامنه ای و طرفدار پر و پاقرص سکولاریسم و رفراندوم درباره ی اصل نظام هستند. ادعایی که نه تنها هرگز از زبان اینان شنیده نشده بلکه بلعکس، آنان همواره تاکید کرده اند که به هیچ وجه خواهان سقوط نظام نیستند.(+) رهبرانی که از روی مصلحت و منفعت حاضر به خروج از چارچوب قانون اساسی نمی شوند و با بی مسئولیتی و بزدلی تمام، مردم را غیرمستقیم به خیابان فرا می خوانند.

تفسیرهای شعرگونه یکی پس از دیگری منتشر می شوند گویی که برخی مایل اند ابرهای تردید و ابهام هرچه بیشتر سرتاسر این مملکت را بپوشاند. از هرگونه صراحتی وحشت دارند و ریا را می ستایند و آنرا نشانه ی هوشمندی می گیرند. آیا براستی این مصریان هستند که خواسته ها و ناخواسته هاشان را نمی دانند؟!

نوشته اند امام چهارم سرما خورد و از نبرد کربلا جا ماند، کومودوس در ترافیک گیر می کند و بسیار دیر به نبرد پایانی روم با ژرمان های بربر می رسد، فرزندان مقامات دیروز و امروز در غرب و رهبران جنبش سبز در حصر خانگی اند و امکان حضور در صحنه را ندارند. مسئولین ستاد انتخابات 88 موسوی در پاریس و نیویورک هستند و تظاهرات 25ام را فرصتی مجدد برای ابراز وجود می بینند.(BBC صفحه 2- 22 بهمن 89) به حمدالله و علیرغم همه ی محدودیت ها ابزار چانه زنی و مواد لازم برای زد و خورد به اندازه ی کافی در داخل موجود هست و نیازی به واردات از غرب نیست. به قول کارشناسان خبره، رهبران جنبش بخاطر پست و مقام و امام و محافظ دولتی در محدودیت اند اما دانشجوی دانشگاه تهران که محدودیتی ندارد؟

اگر کمیت حضور معترضین صد در صد معلوم نیست (هرچند که می توان حدس زد پراکنده و اندک خواهد بود)، کیفیت سرکوب مشخص است. سرکوبی که پس از خیزش مصر و دمیده شدن روح و هیجان در رگ های ملت، شاید بدنبال این باشد که به مردم بقبولاند که در ضعف مطلق قرار دارند. چرا 25ام؟ شاید بدین خاطر که پذیرفته شود بی حمایت خط امام نفسی از کسی بلند نخواهد شد. البته تاریخ را پیشگویان نمی نویسند ولی فراموش کاران بی تردید شاگردان رفوزه ی تاریخ اند. طبق معمول برنامه ای برای دستگیر شدگان و آسیب دیدگان احتمالی وجود ندارد و همه چیز در ابهام صد در صد است. در تاریکی است که می توان فریب داد و دشمن را غافلگیر کرد و در تله انداخت. با همه ی اینها حضور و عدم حضور دیگران به من ربطی ندارد، منطق می گوید انسان بالغ قادر است صلاحش را تشخیص دهد که این قیمتی خون و عمر جوانی را پای خوکان بریزد یا نریزد.

 گروه های اصلاح طلب هدف راهپیمایی را حمایت از مردم مسلمان مصر و تونس اعلام کرده اند اما در حقیقت، بیش از آنچه مصریان از خط امامی ها التماس دعا داشته باشند، خود محتاج به دعا هستند. و شاید بیش از دعای مصریان انقلابی، محتاج به دعای مادران عزادار ایرانی.

اپوزیسیون در غربت

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر