۱۳۹۰ مهر ۱۸, دوشنبه

قاصد روزان ابری، داروگ! کی میرسد باران؟


در یکی از تظاهرات پس از انتخابات (احتمالاً روز قدس)، بعد از آنکه گاز اشک آور میزنند، آسمان شروع میکند به باریدن...عده ای در میان جمعیت شعار میدهند که: "صلي علي محمد اشك خدا درآمد!"... با خودم فکر می کردم که اگر فیلمی از آن صحنه داشتم، این ترانه ی زیبای بانو مرضیه را رویش میگذاشتم.


دوست دارم وقتی که ارکستر در میانه اجرا به اوج خودش میرسد، یک لحظه به این فکر کنم که ظلم و جور رفتنی هستند...یک لحظه در این رویا غرق شوم که آینده وطن روشن است...برای لحظه ای با تمام وجود بخوانم که:

غماتو فراموش کن
                          تا می تونی می نوش کن
 با رنگای دیوونه ی گل
                          چشامونو مدهــــوش کـن
                                                     چشامونو مدهــــوش کـن


نگاه کن که ابرا چقدر شاد می بارن
                                        با آواز و با شور و فریاد می بارن
می بارن ، تموم میشن و میرن اما
                                        به هرگوشه ای بذر میلاد می بارن
                                                                                به هرگوشه ای بذر میلاد می بارن

۱۳۹۰ مهر ۱۲, سه‌شنبه

پدر ملت ایران


لابد آن کودک یتیم، آن بی پدر و مادر، آن کودک ِ کار و فقر، آن درد کشیده از تمام فلاکت های بشری، آن که از تمام محرومیت های زندگی چیزی چشیده... در وجود پر از نکبت و محرومیت و عقده ی تو، عــَدالت را جستجو میکرده...مگر نه اینکه به فرموده امام راحل این مملکت مال پابرهنه هاست...مال فلک زده ها...از همه جا رانده و مانده ها!...پدر! حق ما را از مفسدین بگیر!

من به چشمان خود، پیرزن پر از عقده ای را دیدم که جلوی صندوق یقه مرا گرفته بود و با غیضی عمیق و صدایی عصبی و لرزان مرا بازخواست میکرد که:

به رفسنجانی پفیوز که رای ندادی؟! 
- نه مادر! 
پس درود به شرفت... 

تو بر تمام یتیمان و توسری خورده های این مملکت حق پدری برگردن داشتی...پدر آنان که فقر گویی با شکمشان شوخی دارد و  با معده هایشان در حال کشتی گرفتن است...پدر! ای پدر رنج کشیده و دردشناس ملت! حق ما را از اغنیا بگیر!

اما نمیدانستند که تو چه دیوث پدری بودی...۳۰۰۰ هزار میلیارد تومن؟! ای تف به قبر  پدر و مادرت! اینرا یکی از پابرهنه ها می گفت!...برادر! ما را بازی داده اند. برادر! شیره ما را کشیده اند. برادر! خون ما را مکیده اند. و ما به توسری خوردن و بازی خوردن عادت کرده ایم...تنمان زیر مشت و مال چماق و فشار زندگی کرخت شده است....کرخت ِ کرخت...