عمل نمیکنم، پس نیستم!

کلمات بدون عمل، قاتل ایده آلیسم هستند. هربرت هوفر- 31امین رئیس جمهور آمریکا (۱۹۶۴-۱۸۷۴)

با آمدن چند نفر به خیابان، «جامعه مبارزین مجازی» مجدداً به تکاپو و هول و هراس افتاده است. مساله این هست که آیا مبارزه برای ما یک مسئله جدی است یا وسیله ای برای پرکردن اوقات فراغت و زنای روحی با اخبار هیجان انگیز. تجربه جنبش شکست خورده سبز و حضور همچنان فعال و بی رودربایستی چریک ها و تکاوران مجازی به ما گوید که در همچنان بر همان پاشنه گذشته می چرخد. باید به انقلابیون مجازی این نکته را یادآور شد که نیازی به کن فیکون کردن ایران نیست! 

طبق اخبار، چندشب پیش، حدود 30 نفر از فعالین توسط حکومت بازداشت شده اند. وظیفه هر جنبش مردمی در قدم و مرحله اول این است که از سران و چهره های شاخص خود دفاع کند تا فعالین از بی بخاری و بی تفاوتی جامعه میل و رغبتشان را به مبارزه از دست ندهند. خواست آزادی زندانیان باید ارجح بر هر هدف دیگری باشد. هدفی که می تواند با یک تحصن یا تجمع مسالمت آمیز و آرام جلوی قوه قضاییه پیگیری شود. هدفی که بدون تردید هزینه کمتری از خواست براندازی رژیم سفاک آخوندی خواهد داشت!

نکته ی دوم درباره برادران خارج از کشوریست که حتی حاضر به پرداخت کوچکترین هزینه ای نیستند اما با نام مجازی پرچم انقلاب را از زیر لحاف به احتزاز در می آوردند. برادر من توجه فرمایید! خواهر گرامی توجه فرمایید! من و شما نوعی که نه بخاطر تعطیلات تابستان هویت مان را افشا خواهیم کرد و نه برنامه ای برای سفر به داخل کشور و پیوستن به صف پرشمار! مبارزین داریم، پسندیده تر خواهد بود که برای دیگران جرم سنگین براندازی را نخریده و هزینه آرزوهایمان را به پای دیگران واریز نکنیم. لااقل بگذاریم آنهایی که در داخل هستند، آنهایی که در ارومیه هستند، جنبش مدنی شان را در حد اعتراض به خشک شدن دریاچه نگه دارند. در همان حدی که توان هزینه دادن برایش دارند. تا اگر پس فردا خبری نشد و رژیم سقوط نکرد و برای کسی به جرم براندازی 8 سال زندان ناقابل بریدند، پیشانی ما بی عملان تاریخ از این رو سیاه‌تر نشود! امید است که ملت شریف از تجارب گذشته اندک درسی گرفته باشد! انشاالله تعالی!