کاتسوموتو به قلب آتش میزند و در نبردی نابرابر جان میدهد. جان دِنبار، آزاد و رها، از برابر شلیک سربازان، یکی پس از دیگری می گذرد. دو پایان متضاد، دو برداشت گوناگون از جاودانگی. یا از همه کاملتر، دو نگاه متفاوت به زندگی. شاید به همین خاطر است که وقتی امپراطور از کاپیتان ناتان آلگرن می پرسد:" به من بگو او چگونه مُرد؟" پاسخ میدهد:"من به تو می گویم که او چگــونه زندگی کرد."
و خون با خون شسته نمی شود، خون راه را پاک نمی کند و مسیر را روشن نمی کند، خون حقانیت نمی آورد. خون به تنهایی هیچ مشکلی را حل نمی کند. سالی دگر نو می شود اما دیگر جوانانی نیستند که یک سال پیرتر شوند. چیزی به عمرشان افزوده نمی شود اما شمارگان مرگ یک شماره به جلو می رود. امسال یکسال از سال وفات خواهد گذاشت. در هیاهوی سال نو، چراغ خانه ی پیرمردی 70 ساله دوباره روشن می شود و من در این اندیشه ام که دگر بار، در تاریخ پر درد این مملکت، باز جوانانی مفت باختند.
بی شک من حق ندارم درباره جان ها از دست رفته قضاوت کنم، ولی فکر می کنم که اگر واقعا بده بستانی پشت مجموعه اتفاقات در جریان باشد که میرحسین و کروبی برای مدت طولانی دوباره آزاد بشوند ( کلمه علنا می گوید دروغ گفته و بیخودی تشویق به خیابانی کردن دعوا کرده، هاشمی بدون کمترین مقاومتی عقب می نشیند با پسرش، مهاجرانی حرف از اصلاح می زند ) ، شاید نشود گفت خون معترضین «هدر» رفته باشد. خواهی نخواهی این دو مرد، نماد بین الملی اعتراض ایرانی هستند، هرگونه تلاشی در جهت باز کردن میدان فعالیت شان به نظرم مفیداست.
پاسخحذفبا احترام
من وقتی کلیپی از سخنرانی هیچنز رو که شما به اشتراک گذاشته بودید رو دیدم، با خودم گفتم اگر ایشون ایران زندگی می کردند تابحال سنگ قبر هم براش سفارش داده بودن و فرستاده بودنش گوشه ی بیمارستان.
پاسخحذفاین بدون شک یک فرهنگ و دید متفاوت به زندگی هست. فرهنگی که انسان ها با مردن قدر پیدا نمی کنند، فرهنگی که شهادت درش ارزش نیست، چگونه مردن و از آن مهمتر چگونه زندگی کردن درش اهمیت داره.
در مورد رهبران نظرات من دربارشون مشخصه اما بطور خلاصه باید بگم، ایندو بیشتر برای رهبری جنبش افزایش فضای سبز در خانه ی سالمندان مناسب هستند تا یک جنبش ملی دموکراسی خواهی.
در مورد هزینه دادن برخلاف نظر شما، بنده حتی پختن شعله زرد نذری رو هم از سر ایندو زیاد میدونم چه برسه به خون جوان